Uczucie niepokoju i lęku jest mi dobrze znane. Należę do osób, które zawsze martwią się na zapas i mają w głowie już kilka scenariuszy gdyby wydarzyło się najgorsze. To bardzo obciąża psychikę. Pamiętam, że gdy pierwszy raz odwiedziłam swoją panią psycholog- terapeutkę zaparkowałam pod budynkiem w doskonałym miejscu. W sąsiedztwie gabinetu jest biblioteka akademicka, ZUS i Urząd Statystyczny, a także RDLP i wiele innych podobnych instytucji. Trafić na wolne miejsce graniczy z cudem. Mnie się to udało. Jedynym minusem był fakt, że to droga jednokierunkowa ze skośnymi miejscami parkingowymi wzdłuż ulicy a za mną zaparkował ogromny, długi bus. Martwiłam się, że będę miała problem z wyjazdem jeśli po zakończeniu naszej sesji on nadal będzie tam stał. Oczywiście miałam już kilka planów awaryjnych, o których wspomniałam pani psycholog.
1. Może okaże się, że szczęśliwie bus odjechał, a ja zyskam widoczność i też bez problemu opuszczę to miejsce.
2. poczekam w swoim aucie aż odjęcie choć trudno przewidzieć czy to nastąpi za godzinę, za trzy a może następnego dnia.
3. Poproszę jakiegoś przechodnia o pomoc.
1. Może okaże się, że szczęśliwie bus odjechał, a ja zyskam widoczność i też bez problemu opuszczę to miejsce.
2. poczekam w swoim aucie aż odjęcie choć trudno przewidzieć czy to nastąpi za godzinę, za trzy a może następnego dnia.
3. Poproszę jakiegoś przechodnia o pomoc.
Przeanalizowaliśmy je i stwierdziliśmy, że problemy nie ma bo ja mam od razu na wstępie gotowe rozwiązania. Jak się możecie domyślać po 45 minutach ten biały bus nadal tam stał. Nie miałam możliwości bezpiecznego cofnięcia ponieważ zasłaniał mi wszystko. Nie jestem cierpliwa za to jestem bardziej introwertyczna niż sama definicja tego słowa. Zaczepianie ludzi to nie moja bajka jednak przełamałam się i zagadałam do młodej pary studentów. Pokazali mi machając, że droga jest wolna i mogę bezpiecznie wyjechać. To był dla mnie ważny moment. Po pierwsze wyszłam ze swojej strefy komfortu po drugie zobaczyłam ile radości sprawiło im udzielenie mi tej małej przysługi. Nie chciałam być dla nikogo ciężarem. Teraz wiem, że proszenie o pomoc może budować pozytywne relacje. Ta druga strona czuje, że zrobiła coś dobrego i ma lepszy dzień a ja, że ktoś mi pomógł więc chętnie odwdzięczę się w podobny sposób komuś innemu gdy o to poprosi.A także nie bać się.
Od dłuższego czasu obserwuję swój umysł. Czytam bardzo dużo książek dotyczących psychologii. Jednym z ciekawych tez umieszczonych w tej jest zdanie: "zamartwianie się jest reakcją a nie problemem". To daje do myślenia i odwraca naszą uwagę od czystego niepokoju a kieruje w stronę prawdziwego problemu. Właśnie, czy problem istnieje realnie czy tylko w naszej głowie? Od kiedy trafiłam na książki Byron Katie zadawanie sobie pytań stało się dla mnie czymś naturalnym.
Książka JAK PRZESTAĆ SIĘ MARTWIĆ dr Franka Tallisa ma format mniejszy od A5 i twardą okładkę. Kartki są grube z matowego papieru, łatwo się je przewraca podczas czytania. Książka jest bardzo ciekawa, składa się z przykładów wielu sytuacji a także rozwiązań.
Książka JAK PRZESTAĆ SIĘ MARTWIĆ dr Franka Tallisa ma format mniejszy od A5 i twardą okładkę. Kartki są grube z matowego papieru, łatwo się je przewraca podczas czytania. Książka jest bardzo ciekawa, składa się z przykładów wielu sytuacji a także rozwiązań.
Na wstępie opisałam Wam jedną z moich sytuacji życiowych. Zadałam sobie wtedy pytanie CO MOGĘ Z TYM ZROBIĆ? Wymyśliłam trzy rozwiązania, z których wybrałam jedno. Postąpiłam wręcz książkowo, tak jak opisuje to dr Franka Tallisa.
Nie łatwo jest mi zrecenzować ta książkę. Jest ona tak inspirująca, że mogłabym tu podać jeszcze kilka historyjek z własnego życia, które teraz widzę wyraźniej i inaczej niż wcześniej. Zachęcam Was do jej przeczytania. Moje koleżanki już ustawiły się w kolejce i chcą ją pożyczyć. Polecam.